ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ

Περίεργο πράγμα οι σχέσεις. Οι ερωτικές. Καλά γενικά οι σχέσεις, αλλά γι αυτές θα μιλήσουμε. Δηλαδή, γνωρίζεις έναν άνθρωπο και λες, αυτόν θέλω. Ή δεν το λες. Ή δεν τον θες. Αλλά μετά τον θες. Δηλαδή, στην αρχή δεν τον θές αλλά αυτός σε θέλει και σε κάνει να τον θες. Ή δεν θέλει κανείς κανέναν, αλλά μετά θέλεστε. Τέλοσπάντων, σε όλες τις περιπτώσεις καταλήγουμε στο σεξ. Και μετά σε κάτι πιο δυνατό, ίσως. 

Το συμπέρασμα είναι ότι γνωρίζεις έναν άνθρωπο απ΄το μηδέν, και τελικά σε ελάχιστο χρόνο καταλήγεις να οργανώνεις τη βραχυπρόθεσμη καθημερινότητά σου μαζί του, με την ελπίδα ότι θα μπορούσε και μακροπρόθεσμ. Λογικό. Αυτό συμβαίνει ανέκαθεν, αλλά σε αυτήν την περίπτωση εντοπίζουμε ένα παράδοξο.

-ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ-

Το παράδοξο είναι ότι αφού αποφασίσεις ότι ¨αποτυπώνεις¨ σε αυτόν τον άνθρωπο, σχεδόν ξαφνικά περνάς πάρα πολύ συμπιεσμένο χρόνο μαζί του, και τελικά φεύγει, ή δεν φεύγει,ή φεύγεις εσύ. Και μετά που φεύγει, ψάχνεις κάποιον άλλον να τον αντικαταστήσει, να καλύψει το κενό. Αλλά αυτός ο άλλος οφείλει να έχει ένα συγκεκριμένο προσόν-χαρακτηριστικό, εκτός τω άλλων,. Για να περάσει στα προκριματικά, πρέπει να διεγείρει το σεξουαλικό σου ενδιαφέρον. Θα είναι το άτομο που, πρώτα απ΄όλα, θα σου καλύπτει την ανάγκη για σεξ. Γιατί όμως σε κανένα άλλο περιβάλλον, φιλικό οικογενειακό ή και οποιοδήποτε άλλο, δεν υπάρχει τόση αφιέρωση χρόνου; Δεν κοιμάστε και ξυπνάτε μαζί. Δηλαδή, μπορεί και να τύχει, αλλά δεν είναι ο κανόνας. Αυτός που θα μοιράζεστε κατ΄εξακολούθηση το σπίτι και το κρεβάτι σου, και τη στοργή σου και την ψυχή σου, θα είναι ο ερωτικός σου σύντροφος. Αυτός που θα σου προσφέρει το σεξ. 

Τελικά, περίεργες οι σχέσεις, αλλά ακόμα πιο περίεργο το σεξ. Γιατί άραγε δεν μπορείς να διανοηθείς τη ζωή σου χωρίς κάποιον σύντροφο στο σεξ; Έναν σύντροφο κάθε στιγμή, όχι απαραίτητα μόνιμο. Ακόμη κι όταν είσαι στο ψάξιμο, μοιράζεσαι με τους κοντινούς σου την ανάγκη αυτή. Με ανθρώπους που αγαπάς και σου στέκονται στη μισή σου ζωή, ή και ολόκληρη. Και συζητάτε για τον άνθρωπο που δεν έχεις ακόμα γνωρίσει, και μοιράζεσαι ότι θες να γνωρίσεις και να του δώσεις αγάπη. Δηλαδή, η φιλικήκαι οικογενειακή και κάθε λογής αγάπης που προσλαμβάνεις δεν σου αρκεί. Νιώθεις την επιθυμία να δώσεις παραπάνω αγάπη σε κάποιον που δεν έχεις καν γνωρίσει. Και ξαφνικά όταν τον βρείς, όλοι στη ζωή σου γίνονται κομπάρσοι.  Περίεργο πράγμα, αν το σκεφτείς. 

Τελειώνει η μύτη του μολυβιού, (ναι, πρώτα πέφτει το μολύβι και μετά το πισι) . Αρκετά για σήμερα. 

Food 4 thought. 

Sometimes.

Sometimes. Just sometimes.

Μια αναρτηση χωρις νοημα

Ειναι καλοκαιρινη μερα σημερα. Μολις τελειωσα το διαβασμα για τις ε3ετασεις(γκρρρρ) την εκανα για τρεξιμο..

   Αυτο ηταν. Εχω φτασει στο σταδιο. Η ωρα ειναι εννια. Ρυθμιζω το χρονομετρο και το τρεξιμο ξεκινα! Εχουν περασει δεκα λεπτα, κι ομως, κουραστηκα. Σταματω για λιγο, αλλα μετα το παιρνω αποφαση. Τι ηρθα τοτε να κανω, αμα ειναι να ενδωσω τοσο συντομα;; Τρεχω ξανα, πιο γρηγορα απο πριν αυτη τη φορα. Κι ο ανεμος φυσα μανιασμενα, σα να προσπαθει να μ’ εμποδισει, σα να μη θελει να συνεχισω... Μουγκριζει σα λυσασμενο θηριο που προσπαθει να δαμασει ο,τι στεκεται στο δρομο του.

  Επιταχυνω, ελπιζοντας να κρατηθω σ’ετουτο το ρυθμο οσο το δυνατον περισσοτερο. Επιταχυνει κι εκεινος μαζι μου, παλι στεκεται απεναντι μου, με περισσοτερη λυσσα τωρα. Μα εγω δεν τον συνοριζομαι, μ’ αρεσει το φυσυγμα του ανεμου..Ειναι τοσο δροσερο κι ατιθασο, τοσο ζωντανο, που σε προκαλει να συνεχισεις μονο και μονο για να βρισκεσαι περισσοτερη ωρα στο πλαι του, εσυ κι ο ανεμος. Ποιος θα νικησει αραγε;


  Στοπ. ουφφφφφ, ιδρωσα, δεν παει αλλο, θα θα...ΤΑ ΦΤΥΣΑ ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ!
Τωρα δε φυσαει πια, ηρεμια. Ειναι παλι η καλοκαιρινη μερα που αντικρυσα οταν βγηκα απ’ το σπιτι. Μπορεις ν’ ακουσεις και τα τριζονια που τσιριζουν ακαταπαυστα.
 Κοιταζω το ρολόι. 20 λεπτα( πωωω ρε πο*στη μου και νομιζα πως εκανα κανεναν αθλο). Περπαταω στον εσωτερικο διαδρομο μεχρι να χαμηλωσουν οι παλμοι, η καρδια μου χτυπαει τοσο δυνατα που μερικες φορες νομιζω οτι θα πεταχτει εξω απ’ το στηθος μου, με προειδοποιει πως κουραστηκε. Και μου λυσαν και τα κορδονια. Καθομαι στο γκαζον να τα δεσω, μα ειμαι ακομη εξουθενωμενη, τικ τακ τικ τακ, ο παλμος σιγα σιγα επανερχεται αλλα το αισθημα της κουρασης κυριαρχει. Ξαπλωνω στο χορταρι, παρ’ ολο που φοβαμαι τις μαμουνες κι ολα αυτα τα σιχαμερα ζωυφια που πηγαινοερχονται σ’ αυτον τον καταπρασινο μανδυα.( σκαθαρια μπλιααααααααααχ!!!!!). Ηρεμια ξανα. Τωρα ειμαστε εγω κι ο ουρανος, αυτο το γαλαζιο-η μαλλον, σκουρο μπλε- πεπλο με τις κιτρινες μπιλιτσες που εχει την ικανοτητα να σε γοητευει τοσο και να μην ξερεις γιατι.. Καθως τον περιεργαζομαι, παρατηρω πως στο βαθος παιρνει κι αλλες αποχρωσεις, ταλαντευεται μεταξυ του κοκκινου, του ροζ, του κιτρινου, και ισως του ασπρου, που με το περασμα της ωρας ομως υποχωρουν.. Οσο τον παρατηρω, η ψυχη μου γαληνευει, χανεται στην απεραντοσυνη του, ΥΠΟΚΛΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ.


  Περασε η ωρα, αλλο ενα δεκαλεπτο εμεινε και κλεισαμε. Αποχαιρετω τον ουρανο και ξεκινω να τρεχω. Περασε το δεκαλεπτο. Γυριζω σπιτι..


* Μπορει η αναρτηση αυτη σας φανει παραξενη, διχως κανενα νοημα, αφου οντως δεν ειχα σκοπο να θιξω καποιο θεμα.. Ομως ηθελα να διηγηθω αυτη τη ‘‘μερα’’ γιατι με εκανε να αισθανθω τα δυο αυτα στοιχεια της φυσης και για καποιο λογο με αγγιξαν παραπανω απ’ οσο συνηθως...


Ισως ο ανθρωπος οταν ειναι μονος αντιλαμβανεται καλυτερα τη ‘‘γλωσσα’’ της φυσης

* we all live in a yellow submarine, a yellow submarine, a yellow submarine ..!

*ονειροπαγιδες*

Όση ώρα η Αράχνη μιλούσε, συνέχισε να υφαίνει τον Ιστό της που άρχιζε από τον εξωτερικό κύκλο και τελείωνε προς το κέντρο. Όταν το Iktomi τελείωσε, έδωσε στο Lakota τον παλαιότερο Ιστό και είπε "Σε αυτόν τον Ιστός είναι ένας τέλειος κύκλος αλλά υπάρχει μια τρύπα στο κέντρο του κύκλου. Χρησιμοποιήστε τον Ιστό για να ενισχυθείτε εσείς οι άνθρωποι για να επιτύχετε τους στόχους σας και να χρησιμοποιήσετε τις ιδέες των ανθρώπων σας, τα όνειρα και τα οράματα. Εάν πιστέψετε στο μεγάλο πνεύμα, ο Ιστός θα πιάσει τις καλές ιδέες σας -- και οι κακές θα περάσουν από την τρύπα."

Θα μπορουσε κανεις να υποθέσει, οτι η ονειροπαγιδα παραστανει τον ιδιο μας τον εαυτο, την ψυχικη μας δυναμη. Καθε μερα, καθε ωρα, καθε λεπτο, τοσες σκεψεις διαπερνουν το μυαλό μας, απειρες σκεψεις, που πολλες φορες δεν αντιλαμβανομαστε καν, τοσο γρηγορα γλιστρουν και φευγουν.. Αυτες ομως που συγκρατουμε τελικα, ειναι και οι πιο σημαντικες για εμας, οι πιο ουσιαστικες, αλλα οχι παντα οι πιο ευκολα "πραγματοποιησιμες''. Ο νους μας, σαν ΄΄ονειροπαγιδα΄΄ συγκρατει αυτες, τις καλες σκεψεις, τις ιδεες, και τα ονειρα μας, απο τις κακες, λειτουργωντας σαν φιλτρο. Προυποθεση ομως για να πραγματοποιηθουν, ειναι η πιστη στο μεγαλο πνευμα, στον ευατο μας ισως, και τη δυναμη μας , ν’ αγωνιστουμε και να παλεψουμε αψηφωντας καθε μορφης εμποδιο. Κι οταν θα το πετυχουμε αυτο, η αισθηση της ευτυχιας θα ειναι τοσο γλυκια, τοσο απτη, τοσο μαγικη.. Καθε φορα που θα το κατορθωνουμε, θα βρισκομαστε ενα σκαλι πιο ψηλα απο πριν, τα ''φτερα'' μας θα γινονται ολο και πιο δυνατα κι ομορφα, ωστε ν αντεχουν οσα χτυπηματα κι αν δεχτουν...

Αηδιαζω οταν βλεπω ατομα που βαριουνται τη ζωη τους, ατομα που εχουν τοσες σκεψεις και ιδεες μα δε χρησιμοποιουν αυτο το χαρισμα, την ονειροπαγιδα τους.. Δυστυχως, τετοια ατομα υπαρχουν πολλα, και ειναι ΠΑΝΤΟΥ, ΠΑΝΤΟΥ! Ακομα και σ’ αυτη την ηλικια που η ''ονειροπαγιδα'' δεν εχει φθαρει ακομη, αφηνουν τις σκεψεις να περιπλανιωνται στα βαθη της ψυχης τους, σ εκεινη τη σκοτεινη κι αχανη θαλασσα που αμα κοιταξεις θα βρεις ενα σωρο ανεκπληρωτα ονειρα και υποσχεσεις.. λογια, λογια, λογια... Αυτα τα ατομα δε ζουν, απλα υπαρχουν προσπαθωντας να γεμισουν τη μερα τους με ανωφελες συζητησεις, ή να κανουν οτι κανουν οι αλλοι ωστε τουλαχιστον επιφανειακα, να καλυψουν αυτο το ΤΙΠΟΤΑ που τους χαρακτηριζει. Αντιγραφοντας ΜΟΝΟ τις ιδεες τη συμπεριφορα και τις κινησεις των αλλων δεν προσφερει τιποτα απολυτως! Εφ’ οσον δεν εχεις προσπαθησει μονος σου, με τις δικες σου ιδεες να γινεις αποδεκτος οσο διαφορετικες και να ειναι, ΟΧΙ ΡΕ ΦΙΛΕ ΔΕ ΝΙΩΘΕΙΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ! ΝΙΩΣΤΟ! Κι οσοι δεν αδιαφορουν για σενα, δεν αργουν να σε παρουν πρεφα, ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;;!! (ξεφυγα λιγο αλλα οκ, δε γραφω και εκθεση...^^) Mην υποτασσεσαι στα πιστευω των αλλων, διαμορφωσε τη δικη σου γνωμη μεσ’ απ΄ τις δικες σου εμπειριεσ, και μεσα απ΄ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ προσπαθειες! ΤΕΛΟΣ!

Η ονειροπαγιδα υπαρχει, κι ασ λετε οτι θελετε, εγω το πιστευω και θα το πιστευω μεχρι να ψοφησω και να με φανε τα σκουληκια!

      

*recipe of happiness*

   Μη με ρωτησετε πως μου ηρθε ΔΕΝ ΞΕΡΩ!! Αν και νομιζω οτι παιζει να χω δει τιποτα παρομοιο στο google και να εμπνευστηκα... whatever!
Let's start..

[ Μια μικρη εικονα απ’ το τελικο αποτελεσμα...]

Υλικα:

• 1 φλιτζανι τσαγιου ελπίδα, για το μελλον.
• 1 1/2 φλιτζανι τσαγιου κουραγιο, για να ν’ αντεξεις ολες τις δυσκολες στιγμες, να καταφερεις να στα θεις στα ποδια σου, να επουλωσεις καθε πληγη σου.
• 2 φλιτζανια του τσαγιου ειλικρινεια. Καθε φορα που χρησιμοποιεις το λιγο ψεμα, η συνταγη αλλαζει, και δεν ξερεις τι δρομο θα παρει. Αν ειναι μικρο, οκ, αλλα αν ειναι μεγαλο...ΦΤΟΥ ΚΙ ΑΠ ΤΗΝ ΑΡΧΗ!
• 1 μπουκαλι ορεξη και ζωντανια( πωλουνται μαζι), για ν απολαμβανεις την καθε στιγμη οπου κι αν εισαι.
• 1 μεγαλο χαμογελο, οσο πιο μεγαλο γινεται. Εδω, δεν υπαρχει περιορισμος, οσο πιο μεγαλο, τοσο πιο νοστιμη θα βγει η συνταγη.
• 1 ματσο καλους φιλους. Κι εδω, οφειλουμε να τονισουμε τη λεξη ΚΑΛΟΥΣ, αμα τα μπλεξουμε παλι....ΔΕΣΑΜΕ!
• 1 με 1και 1/2 φετα υπομονη, γιατι αν βιαζεσαι, θα τα καταστρεψεις ολα μ’ακους;; ΟΛΑ
• 4-6φλιτζανακια του καφέ(με το ματι) εμπιστοσυνη. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΥΣΤΑΤΙΚΟ, ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΣΤΗ ΧΡΗΣΗ, αφου πρεπει να βαλεις ακριβως οση χρειαζεται, και οπου δεις οτι χρειαζεται.
• 5 σταγονες κατανοηση.
• 5 πρεζες(δν ειναι αυτο που νομιζετε!) τρελας!

     Παρατηρησεις:

1. βασικη προύποθεση για την ολοκληρωση της συνταγης ειναι η παρουσια απεριόριστης αγάπης.

2. Καθως ο καθ ενας μας εχει διαφορετικες διατροφικες αναγκες, μπορει να προσαρμοσει τη συνταγη αναλογα μ αυτες. Παντως, η αγαπη, το χαμογελο και η ορεξη ειναι σταθερες ποσοτητες και δε μεταβαλλοναι.

3. Παντα να εχετε λιγη ποσοτητα παραπανω, σε περιπτωση που κατι παει στραβα!

4. Μπορει να φαινεται ευκολη και γρηγορη, αλλα ειναι πολυ δυσκολη και μακροχρονια συνταγη, γι αυτο..ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΤΕ ΚΑΤΩ!

                                                                            ~~~

Παρασκευη:

•  Σ’ ενα λουλουδενιο μπολ αναμιγνυουμε το κουραγο και την ελπιδα, ριχνουμε κι ενα μερος της τρελας. Το νεο μας μιγμα λεγεται Ονειρο.
• Οση τρελα περισσεψε, προσεκτικα τη ριχνουμε σ ενα δευτερο μπολ ανακατευοντάς την συνεχως μαζι με την ορεξη και το χαμογελο, και λιγο απ’ το ονειρο, κι έχουμε το παθος.
• Τα υπολοιπα υλικα, τ’ αναμιγνυουμε σ ενα τριτο μπολ και ποπ! Να σου και η σταθεροτητα, η σιγουρια και η ελευθερια!

Τελος, ριχνουμε ολα τα μιγματα σ ενα ταψι αφου΄το λαδωσουμε με πολλη αγαπη, και ψηνουμε μια καλοκαιρινη μερα!                             

ΤΑΤΑΝ ΤΑΤΑΑΑΑΑΑΑΝ! ΕΤΟΙΜΟ!!
καλη μασα!

*κατι τελευταιο... ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΔΕ θα ειναι η προλαληθεισα εικονα...σιγο μην ειναι και το ουρανιο τοξο!... I WAS JUST JOKING!!![και τωρα θες να σπασεις την οθονη και το χερισοθ να περασει απο μεσα και να βγει απ τη δικια μου οθονη και να με πνιξει :ιχιχιιχιχιχιχι] .
Το αποτελεσμα ειναι κατι που μοιαζει με.....βασικα... ΚΑΛΟ ΨΗΣΙΜΟ
[εκπληξη]

Οχτώ σειρες..

~

ροδα ειναι και γυριζει,

ηρεμα, μα υπουλα.

Επιβατης της σαν εισαι,

το ταξιδι ξεκινά.

Ετσι είναι κι η ζωή μας ,

δυσκολη κι αβεβαιη

κι ολο ανατροπες θα φερνει

καθε μερα και στιγμη !

~

*Μια αποτχημενη προσπαθεια να συνοδευσω την εικονα με κατι δικο μου...

  Δε βαριεσαι, θα υπαρξουν και καλυτερες... ;)

 

Κι αν μεγαλωσα..τι κατάλαβα?

Μόλις ανέβηκε στο τρένο, μόνη της αυτη τη φορα. Ειναι αρκετα μεγαλη πια για να χρειαζεται συνοδεία*Μόλις έκλεισε τα 18.
  Το τρενο ξεκινα, και τη βρίσκει καθισμένη δίπλα στο παράθυρο ν΄ αγναντεύει το τοπίο..ποπ ποπ ποπ ! Σκέψεις ξεδιπλώνουν στο νου της, αμέτρητες σκεψεις. Μπερδεμένες σκέψεις, που τελικά καταληγουν σε αποριες. ‘‘Μεγάλωσα‘‘ σκέφτεται, ‘‘Ωρίμασα‘‘. Οι σκέψεις της ξανάρχονται στο μυαλό, παρασύροντας τώρα στο χορό και το συναίσθημα. ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ, ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ, ίσως και ΛΥΠΗ, ειναι αυτα που την εκφραζουν αυτή τη στιγμή. Μαζεύεται, σοβαρεύει, δεν κοιταει το παράθυρο πια. Η χαρούμενη διάθεση έδωσε τη θέση της στο κατσούφιασμα.‘‘Αυτό δεν ήθελα παντα;‘‘, αναρωτιέται. Το όνειρο ενός παιδιού ειναι να μεγαλώσει και ν΄ ανοίξει τα φτερά του, ΣΩΣΤΑ;; ‘‘ Όχι όμως, δεν ηθελε αυτο απ΄τη ζωή της. Μπορει να μεγάλωσε...και τι κατάλαβεε;
  Στην πραγματικότητα, κατάλαβε πολλά...ίσως περισσότερα απ΄όσα θα έπρεπε. Πρώτ΄απ΄όλα, κατάλαβε πως το να μη σου φερουν οι γονεις σου το γιαουρτακι junior που ζήτησες ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΤΡΑΓΙΚΟ, πως υπάρχουν πολύ πολυ σημαντικότερα θέματα για ν΄ανησυχείς, και πως η ζωη ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΗ! Όσο μεγάλωνε, γνώριζε όλο και καλύτερα ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΨΗ, ΤΗΝ ΠΡΟΔΩΣΙΑ, ΤΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ, ΤΗ ΔΙΧΟΝΟΙΑ. Μεσ΄ απ΄ τις φιλίες και τους έρωτες, γνώρισε αυτά τα συναισθήματα στο έπακρο, αφού ακόμη και τα αγαπημένα της πρόσωπα(εξαιρείται η οικογένεια) θα την έλιωναν σαν κατσαρίδα προκειμένου ν΄αναδειχθούν. Έχασε δηλαδή την εμπιστοσύνη της, την ξεγνοιασιά, τη χαρά της ελεύθερης έκφρασης. Έμαθε πως η ζήλεια και ο φόβος δεν εμφανίζονται μόνο στις ταινίες της Disney, αλλά αντίθετα, αποτελούσαν κομμάτι της καθημερινότητάς της, παραμόνευαν σε καθε λαθος της και μπαπ! Να τους παλι ...Έπεσε απ΄το ροζ συννεφάκι της, και η προσγείωση ηταν απότομη. Το ΜΙΣΟΣ και η ΚΑΚΙΑ ηταν έτοιμα να κατασπαράξουν κάθε ανοιχτη πληγη, να την ‘‘ξεζουμίσουν‘‘ για χαρη της κυρίας ΕΚΔΙΚΗΣΗΣ. Ανακάλυψε, πως οι άνθρωποι είχαν χάσει την αθωώτητά τους και η ατέρμονη λύσσα για δόξα τους εφερε συνεργάτες με το ΜΙΣΟΣ. Το χειρότερο ομως δεν ηταν αυτο..το χειρότερο ηταν οταν πια συνειδητοποίησε πως το ΚΑΛΟ δεν υπερτερει παντα, πως στην αληθινή ζωη, μάλλον χάνει 2-1...
   Κι ενώ τα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπό της, προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεφύγει απ΄τις σκέψεις, να κλείσει τα μάτια της και να γαληνέψει. Το αίσθημα της μοναξιας έχει αρχίσει να την κυριεύει, βασανίζοντας την για το υπόλοιπο της διαδρομης.
{Όχι δεν εισαι μόνη} ακούγεται ένας ψύθιρος.
     Κοιτάζει γύρω, κανείς.
{ δεν εισαι μονη} ξανά.
Τί στο καλό; Το μυαλό στήνει παγίδες; Βαθιες ανασες..1,2,3...ηρεμει! ΝΑΙ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ , δεν ειμαι !!! Ηταν ο ίδιος της ο εαυτος που της σιγοψυθίριζε, η ψυχή της, γιατί το πίστευε με όλο της το είναι...μετά απ΄όλα αυτα ειχε βρει τη δύναμη να το ξεπεράσει. Οι εμπειρίες της προσέφεραν εφόδια ενάντια στο κακό..Στην τελικη, η ζωη είναι δυσκολη, αλλά αξίζει σ΄όσους την υποστηριζουν!
κι εκείνη, είχε ηδη κανει την επιλογή της...

« κι αν η ψυχη μεγαλωνοντας σκουντουφλά στη σαπίλα, εγω θα μικραινω..»